Verslavingen

De reden dat een verslaving ontstaat, is omdat er in het brein verbindingen aangelegd worden tussen de aan de ene kant: “ontspannende, prettige ervarings-herinnering op het moment van het gebruik van de drug of de herinnering van de handeling, naar aan de andere kant: de plek van “overleven”. Met als gevolg dat, als je maar vaak genoeg angst of onzekerheid of stress voelt, het brein per direct die ontspannende, prettige ervarings-herinnering, gekoppeld aan het gebruik van die drug of die handeling, naar boven zal halen. Als je géén gevolg geeft aan de impuls om die ontspanning te bereiken via de drug of het verrichten van de handeling, ontstaat bij een verslaafd persoon onrust en angst, gelijkend op doodsangst. Je “hagidissenbrein” weet niet dat jij niet dood gaat, maar die is zó actief in de urgentie jou te laten overleven, dat je die impuls niet meer met jouw gewone denken kan onderdrukken. Hier ontstaat de verslaving.

Er zijn dus feitelijk bij een verslaafd persoon een boel overlevings patronen/-verbindingen in het brein aangelegd die niets te maken hebben met de werkelijke realiteit in het hier en nu. Hoe vaker je de chemische stoffen in je lichaam krijgt, deste meer je lichaam vervuilt. Dat levert weer extra stress op voor ons “hagidissenbrein”, die dan per direct weer onrust en angst genereert en het “verslavingspad opengooit” in de hoop dat er ontspanning zal ontstaan. Dit wordt een vicieuze cirkel. Je wordt lichamelijk steeds beroerder en het feit dat je de verslaving niet kunt weerstaan, levert weer extra negatief zelfbeeld op. De onrust moet weer met de verslaving weggewerkt worden. Enz.enz.

Het beeld van de verslaving hangt voor een groot deel af van de soort verslaving, omdat men verslaafd is aan de wèrking ervan en dan vooràl aan de behoefte aan tijdelijke ontspanning die het gebruik of de handeling mogelijk gaat opleveren. Daarom spreekt met ook wel van afhankelijkheid in plaats van verslaving.

De symptomen zijn:

• verlies van controle over gebruik van de drug of andere substantie
• stemmingswisselingen en irrationeel gedrag
• bij drugsverslaving: pijnlijke of rode ogen met verwijde of vernauwde pupillen; onregelmatige ademhaling; trillende handen; jeukende of lopende neus; misselijkheid
• tot ontwenningsverschijnselen bij drugs horen o.a. hunkering, depressie, rusteloosheid, gapen, zweten en kippenvel.

Helaas is steeds meer nodig om hetzelfde effect te verkrijgen. Men kan zich zelf op den duur niet meer “normaal” voelen zonder het stimulerende middel.
Uiteindelijk worden maag, lever, hersenen en het hart ernstig aangetast.

De LORETA Z-score Neurofeedback die hier in de praktijk gebruikt wordt, traint vooral die verbindingen tot rust.
Echter, Neurofeedback helpt alleen als je echt niet meer gebruik maakt van het stimulerende middel.
Het is slim om eerst lichamelijk “af te kicken” en tegelijkertijd psychotherapeutisch begeleiding te zoeken.
Na lichamelijk afgekickt te zijn, kun je aan de neurofeedback beginnen. Je kunt je voorstellen dat hoe langer je verslaafd was, des te langer het duurt voor je weer “gezond” gaat functioneren. Het is soms wel belangrijk om tijdens de neurofeedbacktraining onder behandeling te blijven van arts en/of psychotherapeut.
Het e.e.g. zal laten zien waar je hersenen uit balans zijn.
Neurofeedback zal je lichaamsenergieniveau weer op peil brengen en je helpen de psychische en lichamelijke afhankelijkheid los te laten.
Het aantal trainingen zal uiteraard afhankelijk zijn van de schade die het lichaam en het brein hebben opgelopen.